Wino i poezja – rewizyta w La Cave Philippe de Givenchy

Niedawno odwiedziłem ponownie jaskinię warszawskiego naturalisty, Philippe’a de Givenchy, na ulicy Wilczej. Wchodzi się tam łatwo, gorzej z wyjściem. Nie ma tam opcji zakupów w stylu szybka piłka. Gospodarz kilka otwartych butelek zawsze ma w gotowości, a poza tym nie cyndoli się z odkorkowaniem kolejnych. Czemu klient ma kupować przysłowiowego kota w worku, wierząc sprzedawcy na słowo, skoro może wprzódy sam spróbować? Konia z rzędem temu, kto mi znajdzie drugi taki sklep z winem.

Philippe was tak łatwo nie wypuści, a jak już wypuści, to trzeba uważać na schodach. Ja wychodziłem cudownie podchmielony, z kartonem pod pachą i kubkami smakowymi w stanie upojnego zadowolenia. Spośród nowości uwagę moją zwrócił różowy pét-nat z Domaine de Cantalauze (okolice Gaillac) skomponowany w 100% z arcyrzadkiego i niedawno odratowanego od zagłady szczepu prunelard, który mojemu sercu jest szczególnie bliski, bo to genetyczny tatuś malbeka! W wersji różowej delikatnie musującej pachnie intensywnie poziomkami i cukrem pudrem, a w ustach płynie niezobowiązująco na dobrej równowadze kwasu i cukru resztkowego.

Trzy inne nowości przedstawię w sposób zgoła niekonwencjonalny. Zamiast nudnego ględzenia o zadzierżystych garbnikach, wibrującej kwasowości i korpulentnym ciele zamieniam notki degustacyjne na – odpowiednio do wina dobrane – wiersze, bo wiem dobrze, jak zapalonym miłośnikiem poezji jest Philippe. Smaczków i aromatów szukajcie zatem między wierszami, a skoro wina francuskie, to i poezja francuska – w obu przypadkach najwyższych lotów. Et voilà!

Domaine Guillemot–Michel, Quintaine 2014, AOC Viré-Clessé

Guillaume Apollinaire „Clair de Lune” Lune mellifluente aux lèvres des déments Les vergers et les bourgs cette nuit sont gourmands Les astres assez bien figurent les abeilles De ce miel lumineux qui dégoutte des treilles Car voici que tout doux et leur tombant du ciel Chaque rayon de lune est un rayon de miel Or caché je conçois la très douce aventure J’ai peur du dard de feu de cette abeille Arcture Qui posa dans mes mains des rayons décevants Et prit son miel lunaire à la rose des vents

„Światło księżyca” Księżyc miodem ocieka na ustach szalonych Żarłoczne są tej nocy ogrody i domy Gwiazdy do pszczół tańczących stały się podobne Przelewa się w altanach złote światło miodne Bo z nieba opadając łagodnie na ziemię W plastry miodu się łączą księżyca promienie I skrycie mi się roi słodka awantura Drżę pod żądłem ognistym tej pszczoły Arktura Co w ręce mi promieni zwodne rzucił światło I swój miód księżycowy zebrał z róży wiatrów (tłum. Artur Międzyrzecki)

Château la Haie 2014, François Décombe, AOC Bordeaux

Arthur Rimbaud „La Rivière de Cassis” La Rivière de Cassis roule ignorée En des vaux étranges : La voix de cent corbeaux l’accompagne, vraie Et bonne voix d’anges : Avec les grands mouvements des sapinaies Quand plusieurs vents plongent. Tout roule avec des mystères révoltants De campagnes d’anciens temps ; De donjons visités, de parcs importants : C’est en ces bords qu’on entend Les passions mortes des chevaliers errants : Mais que salubre est le vent ! Que le piéton regarde à ces claires-voies : Il ira plus courageux. Soldats des forêts que le Seigneur envoie, Chers corbeaux délicieux ! Faites fuir d’ici le paysan matois Qui trinqué d’un moignon vieux.

„Rzeka porzeczkowa” W nietutejszych jarach nieznana płynie Rzeka Porzeczkowa; Krakanie stu kruków toczy się przy niej I anielska mowa: Poruszenia wielkie czyni w jedlinie, Nim wiatry pochowa. I drażniące toczą się wzdłuż wybrzeży Tajemnice dawnych lat, Wspaniałych ogrodów, zwiedzanej wieży: Pozostawiły tu ślad Zgasłe namiętności błędnych rycerzy; Ale jak trzeźwy jest wiatr! Przechodniu, w te luki spojrzyj przez liście: Droga przed tobą pewna. Kruki moje miłe! Bóg cię tu przyśle, Kompanio puszczy gniewna! Wypłosz opoja, co ciągnie przemyślnie Z wyprószonego drewna. (tłum. Adam Ważyk)

Domaine Lattard, Syrah 2016, Vin de France (Rhône-Alpes)

Charles Baudelaire „L’âme du vin” Un soir, l’âme du vin chantait dans les bouteilles: „Homme, vers toi je pousse, ô cher déshérité, Sous ma prison de verre et mes cires vermeilles, Un chant plein de lumière et de fraternité! Je sais combien il faut, sur la colline en flamme, De peine, de sueur et de soleil cuisant Pour engendrer ma vie et pour me donner l’âme; Mais je ne serai point ingrat ni malfaisant, Car j’éprouve une joie immense quand je tombe Dans le gosier d’un homme usé par ses travaux, Et sa chaude poitrine est une douce tombe Où je me plais bien mieux que dans mes froids caveaux. Entends-tu retentir les refrains des dimanches Et l’espoir qui gazouille en mon sein palpitant? Les coudes sur la table et retroussant tes manches, Tu me glorifieras et tu seras content ; J’allumerai les yeux de ta femme ravie ; A ton fils je rendrai sa force et ses couleurs Et serai pour ce frêle athlète de la vie L’huile qui raffermit les muscles des lutteurs. En toi je tomberai, végétale ambroisie, Grain précieux jeté par l’éternel Semeur, Pour que de notre amour naisse la poésie Qui jaillira vers Dieu comme une rare fleur!”

„Dusza wina” Raz wieczorem w butelkach piała dusza winna: – „Człecze wydziedziczony, mnie szczególnie miły, Ze szklanego więzienia ma słoneczność płynna Śle tobie pieśń światłości, braterstwa i siły! Wiem, ile trzeba wylać na górę spaloną I potu, i zabiegów, i skwarnego słońca, By zapłodnić me życie – tchnąć duszę w me łono; Toteż będę ci wdzięczna i wierna do końca. Bowiem radośnie spływam, jak kojąca siła, Do wysuszonej pracą spragnionej gardzieli, I gorąca pierś człecza to słodka mogiła, Gdzie mi raźniej niż w chłodnej piwnicznej pościeli. Słyszysz jak cię radośnie woła po mozole Pogwar godzin świątecznych – perlisty, ochoczy? – Zawinąwszy rękawy, z łokciami na stole, Będziesz mię błogosławił i miał jasne oczy; Zapalę również ognie w oczach twej kobiecie, Na syna twego zleję moc i wiarę żywą – Stanę się w życiu temu wątłemu atlecie Mdlejące w walce mięśnie krzepiącą oliwą. W ciebie miłośnie znijdę ja, słoneczna siła – To rzucone przez Siewcę przedwieczornego ziarno, By się z naszego związku poezja rodziła. Co jak kwiat strzeli w niebo swą krasą ofiarną!” (tłum. Bohdan Wydżga)

 

Reklamy